0

Strangers, Again

It was the usual Tuesday morning at the office. Doing nothing since most of our group’s reports started after lunch. So I still have time to check our network, visiting from PC to PC to see if they have new movies. Yes, you may call it illegal but it’s what most of the employees do to keep them awake for freaking 8 hours sitting in a swivel chair. And then I ran across this video. At first I thought it was a movie, but it’s not. It’s a short film. And since it would only take of my fifteen minutes, I decided to watch the movie right then and there. Good thing I did.

The story is nothing new to us. It is about a normal couple – Josh and Marissa – who is struggling through their relationship. Every relationship goes through stages. Where and how each stage develops is ultimately up to each person. While we always hope for the best, we often can’t avoid the inevitable. Josh guides us through each stage of the relationship as it formed and as he predicts it will end up as.

I love the way Josh talked about the stages of the relationship. Ang daming “aray” moment sa short film na ito. I think every girl or guy can really relate to this film. Please see the video below. And please allow me to quote some of Josh’s lines that struck me the most. I actually loved almost all of Josh lines, but it would be pointless if I’ll post everything up here, right? So I’ll just let you watch the video yourself and see if I am indeed right or just being my usual drama and emo queen.


Stage 4: Comfortable
“Being comfortable isn’t necessarily bad. It’s one where we could truly be ourselves but it depends on what you do with that comfort. Some used it positively, continuing to work at their relationship, grow together, but others allow it to create distance.”
“Whether it’s taking each other for granted, or people changing over time, bottom line is someone stops trying. The feelings aren’t as strong as before.”


Stage 5: Tolerance
“We became one of those relationships were ‘it wasn’t bad. But it wasn’t great.’ And let me tell you, that’s never a good way to describe a relationship.”


Stage 7: Breaking up
“The change will be so drastic, so blunt, that one would probably want to get back right away, just to restore what was normal. But this doesn't always happen. And the distance will grow.”


AND MY MOST FAVE LINE/SCENE:
Marissa: “What do you think will happen if we don’t end up together? We’re gonna hate each other? Or will keep in touch?”
Josh: “I think that if life separates us and we’re gonna be in totally different places, I’ll always remember when our paths aligned for this period of time. And I’ll be thankful for that. And hope that wherever you are, you'll be thankful too. I think that's the best we can be sure.”
0

Writing "tips" Again...

Napapansin ko lately madami yata ang gustong magsulat. Medyo marami-rami ang humihingi ng tips eh. Whenever someone asks me to give some tips on writing (as if may "K" akong gawin yun.), i always end up suggesting my blog site. Particularly, THIS BLOG ENTRIES. Kahit papano naman pala ay may silbi itong blog ko no? Hahaha... So eneweiz, panibagong tips na naman mga kaeksenadora. :D Nakita ko lang din ito sa blog site ng isa ding new writer na si Maricar Dizon. I find it helpful and a reminder kaya irerepost ko din dito. Sana ay makatulong. :)

0

When You Have Nothing to Write...



It's been three weeks since my last manuscript got approved. Three weeks and yet until now, wala pa rin akong matapos-tapos na story. Alam mo yung feeling na may gusto kang isulat, alam na alam mo kung papano tatakbo ang storya and yet hindi mo mailagay sa MS Word? Yeesss.. ganun ako lately. Ang dami ko pa namang babayarin this month. Amf! :( What's more worst is that inaatake ako ng pagka-OC ko. Or maybe somehow, aminin ko man o hindi, apektado ako sa isang comment ng isang reader na nabasa ko somewhere. Sabi niya to no one in particular, pare-pareho na lang daw ang plot. WALANG BAGO.

Kaya eto... para tuloy akong tanga. Sa sobrang conscious at epal ko, walang maisulat. Because whenever I think of something new (plot), lagi kong naiisip yung sinabi niya kahit na hindi naman iyon para sa akin (or baka para sakin talaga yun? Hehehe...). Ang resulta, inuunahan ko ang self ko. Na kesyo pareho lang ng ganito, pareho lang ng ganyan. WALA NGANG BAGO. Ako na mismo ang mang-okray sa self ko. I figured out, mas mabuti pang ako na ang manlait sa sarili ko kaysa ibang tao.
Please don't get me wrong. I always welcome constructive criticism. Wala akong problema dun. Madalas, iyon pa nga ang hinihingi ko sa mga readers ko because I'm very much aware that my writing needs improvement. Kaya nga gustung-gusto kong makapag-workshop eh. Hindi ko nga lang magawa dahil laging conflict sa day job ko ang schedule kahit pa weekend siya. Kapag sinabi mong medyo na-bore ako sa ganitong chapter ng libro, mas madami ang narration kesa sa dialogue o di naman kaya ay wala siyang gaanong impact sayo, wala akong problema dun. Tatanggapin ko ng buong puso ang comment na iyon.
Pero iba ang constructive criticism sa pagiging tactless or inconsiderate. Depende din iyan sa pagkakadeliver ng isang tao. May ibang comment na masakit pero hindi mo iindahin dahil maayos at malumanay siya nang sabihin iyon (gaya ng mga halimbawang binigay ko sa itaas). Pero may iba talagang bitaw lang ng bitaw na hindi nag-iisip kung makakasakit ba sila ng kapwa o hindi. Sana man lang bago magbitaw ng mga salitang nakakasakit, isipin nila kung ilang gabing hindi natulog ang isang writer o ilang beses na sumakit ang ulo nito para lang matapos ang isang manuscript. Sana maisip nila na hindi madaling mag-isip ng mga eksenang "bago" o "unique" para sa isang gasgas na plot dahil sa ilang libong beses na iyong nagamit. Mahirap bumuo ng isang matinong love story na kailangang may 22,000 to 24,000 words. Subukan mo munang gumawa ng manuscript bago ka magreklamo.
Kung wala ka namang magandang sasabihin, sana manahimik ka na lang. At sana alam mo din yung kasabihang "Some things are better left unsaid."

I know, with this entry, you might think of me as suplada o maldita. O isa na namang epal na nakikisawsaw. Only this time, wala naman talagang issue. Gumagawa lang ako dahil nga wala akong magawa sa buhay at wala akong matapos-tapos na manuscript. Poknat na buhay 'to. Hahaha.

Hahayst!
2

"My Mom Raised Me Well..."


Tunog TV commercial lang ano? Hehe.. Pero totoo talaga yan para sa akin at sa kapatid ko. Because our mom raised us well. Naks! Ang drama ko lang naman!

I was barely six years old when our father died of heart attack. Medyo malabo na sakin ang ibang eksena noon. Ang naaalala ko lang talaga ay iyong eksenang umiiyak sa isang tabi ang Mamang ko habang inaalo ito ng isa sa mga Tita or Tito ko (not sure din) at kampanteng ginagamit ng mga doctor at nurse ang cardiac defibrillator sa natutulog kong Papang. I was not even crying that time. Dahil sa totoo lang, hindi ko alam kung anong nangyayari at kung bakit nandun kami sa hospital at nagkakagulo ang lahat sa paligid ko. And then the next thing I remember, hindi na sa hospital bed nakahiga ang Pudra ko kundi sa isang kabaong na. That was when I realized that my father will never wake up again – ever.


Since then, si mudra na din ang tumayong ama at ina sa amin. Naaalala ko pa noon nang mawalan siya ng trabaho, habang ang ibang singles na dati nyang coworker ay nag-iisip kung saan gigimik o gagamitin ang separation pay nila, si Mudra naman ay abala sa paghahanap ng trabaho kinabukasan. Never kong nakalimutan ang isa mga comment ng former coworker niya: “Naningkamot gid ang byuda!” [Kumakayod talaga ang byuda!]. Hindi ko maalalang nagpahinga siya pagkatapos nun. She was thinking about me, my brother and our daily needs. Kailangan niyang makahanap agad ng trabaho dahil ayaw niya kaming magutom. But of course, hindi ko pa alam ang mga iyon noon.

God must have heard her prayers or maybe my father has been on our sides all the time dahil kaagad na nakahanap ulit si Mudra ng trabaho. But then, hindi pa doon nagtapos ang problema. For a single mother with a minimum salary and has two children, (not to mention na sa amin din nakatira ang lola ko), hindi madali ang lahat. Sa pagkain pa lang, pambayad ng kuryente at tubig at pambayad sa paaralang pinapasukan namin, kulang pa ang sweldo niya. Kaya kinailangan niyang maghanap ng sideline para may maibigay siyang pambaon samin - which is by the way 10 pesos a day. (Yes, tama ang nabasa niyo. Iyan lang ang baon ko noon.) Pagbebenta ng grapes, peanut butter, manicure, pedicure… name it. Lahat na yata ng sideline nagawa na ng ina ko para lang may maibigay lang na baon samin. Kapag naman hindi maganda ang sideline, kinailangan pa nitong mangutang sa iba.

I grew up knowing that my mom is different from my classmates’ mother. Hindi nito kayang umattend ng PTA meeting dahil may trabaho ito kaya Lola ko ang madalas na dumadalo. Hindi niya kami mapaghandaan ng almusal (liban na lang kung day off niya), dahil maaga siyang umaalis for work. Kaya nasanay na akong hindi kumakain ng almusal. Hindi niya kami pwedeng maihatid sa school kaya pinsan ko ang gumagawa nun. Madalas sa hindi, nagigising kaming wala na siya at dumadating kami ng kapatid ko mula sa school na tulog pa siya dahil sa graveyard ang shift niya. Naging Lola’s girl ako dahil halos ang Lola na ang nag-alaga samin noon.

Kung makitid lang siguro ang utak namin ng kapatid ko, baka nasumbatan na namin siya. Lagi kasi siyang wala. But then, sino ba kami para magreklamo? Hindi kami ipinanganak na mayaman. Kailangan pa naming maghintay ng medyo matagal kung gusto namin ng bagong damit. Nakaugalian na naming magsabi ng advance kay Mudra kung may kailangang bayaran sa school. Dahil hindi niya maibibigay ang pera in just a snap of her finger at kailangan pang humanap ng paraan para lang sa “emergency” na iyon. Lumaki kaming nakikita ang paghihirap ng Mudra ko mabigyan lang kami ng maayos na buhay. Tumatak sa isip namin ang lahat ng iyon kaya sino kami para sumbatan siya? Kung mayaman lang sana kami, eh di sana yung pagkukulang niyang iyon ay pinapalitan niya ng pera diba? Wish ko lang! But no, mahirap lang kami kaya burado sa listahan iyan. I guess, me and my brother both understand our situation that time kaya never kaming nagdemand sa kanya. Iyon lang siguro ang sekreto para sa isang masaya at maayos na pamilya – ang intindihin ang isa’t isa. (Parang pamilyado kung magsalita ano? Hehe…) She may be different from other moms, pero katulad din ng ibang ina, wala siyang ibang hinangad kundi ang makita lang kaming maayos. Iyon ang paraan niya para maipakita niya sa amin na mahal niya kami. Different ways but same objective. Ganun lang iyon kasimple.

Mahirap kami, oo. Pero never kaming naghapunan o nananghalian ng lugaw o champorado o magdildil ng asin. No, masyadong madrama na iyon mga fwends. Hindi pa ganun ka-MMK ang buhay naming pamilya. Alam niyo kung bakit? Dahil nagsumikap at naghirap ang Mudra ko huwag lang namin iyong matikman. And I guess lumaki kaming may positive outlook sa buhay kaya sa kabila ng lahat ng paghihirap, hindi ko naisip na pwedeng isa-MMK ang buhay namin. Dahil kung tutuusin, mas marami pa diyang mas madrama ang buhay kaysa sa amin. Marami diyang wala na ngang Tatay, pinapabayaan pa ng Nanay o vice versa. I guess dahil sa ugali din naming iyon kaya madalas ay napagkakamalan kami ng kapatid ko na hindi mahirap. Eh hello? Nakapag-aral lang naman kami ng private schools dahil sa scholarship at never kaming humingi ng awa sa ibang tao. Never din naman kaming nagyabang o nagkunwaring mayaman. I swear! Our friends can testify to that. We always believe that everything will turned out right dahil iyon ang nakikita ko lagi noon sa ina ko. She surpassed all the trials and look at us now?

Wala ako sa posisyon para magyabang ng mga achievements dahil sa totoo lang, wala pa naman talaga akong masasabing achievements. Hehe… Pero looking back to where we were twenty years ago, I’d say may mga nagbago nga. Sabi ni Mudra, madalas daw sabihin ng mga kakilala at kabaranggay namin sa GenSan na maswerte daw siya dahil kami ang anak niya. Pero sa totoo lang? Kami ang maswerte dahil siya ang nanay namin. At kung papipiliin ulit ako ng magiging nanay ko, between her and a rich mother who can give me all I want, dun na ko sa rich mother! Hehehe.. Joke! Siyempre sa kanya pa rin. I will never value the word “hardwork,” “never give up” and “trust” kung hindi dahil sa kanya. At hahanap pa ba ko ng iba kung pwede ko namang makita ang isang Tatay, Bestfriend at Nanay sa katauhan niya?

Kaya for u Mudra, Happy Mother's Day! Alala mo yung kaadikan at asaran natin nung isang araw? Uulitin ko ngayon, huwag ka lang maging pasaway pag matanda ka na kung ayaw mong ihagis kita sa sapa. Ha-ha-ha… i Love you Mamang!
 
Copyright © EKSENADORANG MANUNULAT