Byaheng South...

November 16, 2010. Non-working holiday.

My friends (Ayin and Cassie) and I thought this would be the best time to experience discovering some place together. Ayin and I love to travel a lot. We make it a point to travel at least once every year. We’ve been doing that for two years now and since then we haven’t really had the chance to travel and explore things together. Like this year, I took my holy week vacation at Camiguin with my writer friends while Ayin had her late summer vacation at Baguio together with her officemates.

And so we decided to grab this opportunity. Problem is, we don’t have an ample time and enough money to travel around Palawan, Tagaytay or even Dumaguete. So that leaves us to one particular idea - Explore the southern part of Cebu Island. And the first part of exploration starts with: Carcar and Argao.

Oh ha? Nasurvive ko ang dalawang paragraph in plain English! Punyemas, dinugo ako ng todo. Gusto ko sanang mag-english ng bongga sa particular entry na ‘to, kaso lang... malaking eksena yun pag nagkataon diba? Spot the difference ang drama kapag ginawa ko yun kung ang mga previous ko namang ginawa ay may halong kaechosan naman. (Liban na lang dun sa copy-paste ha? Hindi naman akin yun originally.) So eneweiz, pasensiya na mga kafatid, nagsusumigaw talaga ang pagiging walang sense ko. Asan na ba tayo? Ah ayun!

So iyonchi na nga, nagdisappear kami sa city of Cebu ng 7:15 ng umaga. Sakay ng pamosong Carcar minibus kung saan ay kilala sa sobrang bilis magpatakbo. As in to the highest level na bilis ka? Keber sa overspeeding ang drama ng mga driver ditech. “Biyaheng Langit” nga sey pa nga ng iba. Oh diba? Sa minibus pa lang, katakot-takot na adventure na agad ang mae-experience mo. Andyang kakapit ka ng mahigpit sa upuan sa tuwing mag-oovertake ang lintek na minibus. Alam na ngang alanganin, magpupumilit pang sumiksik?! Nariyang mapapasigaw ka na para kang nanonood ng horror movie sa sinehan sa tuwing dinidiinan ng driver ang break ng ura-urada. At higit sa lahat, mahihilo ka sa halu-halong baho ng mga pasahero dahil para na kayong sardinas sa loob. Normal ng madikit sa buhok mo ang baho ng kili-kili ng nakatayong pasahero sa gilid mo. Bakit kamo? Dahil ang epal na kundoktor, nakatayo na nga ang iba (dahil wala ng maupuan), pick up pa rin ng pick up ng pasahero. Sa pagsigaw nito ng “Meron pa pong bakante! Dali! Bilis!” ay kasabay niyon ang pagtaas ng kilay mo. Saan mo ilalagay ang bagong sakay na pasahero, aber? Sa kandungan ng driver? Kalurkey ka koya (ang kundoktor)!

Siyempre pa dahil nga siksikan ang lahat, hirap na ring makadaan ang kundoktor para maningil ng pamasahe. Ang siste, kailangan niyang makipagkiskisan sa mga lalaking nakatayo. At bilang hindi lang nasa dugo ko ang pagiging berde kundi maging sa utak na rin, bigla akong napangisi nang bigla akong may naisip na kalokohan. Pinalitan ko sa isip ang tatak ng Carcar minibus. From “biyaheng langit” to “Biyaheng Brokeback Mountain!” Nawindang ang utak at mata ko sa tuwing kumikiskis ang harapan ni koya kundoktor sa likuran ni amang pasahero. Ang sagwang tingnan teh pramis! Hahaha…

Nakarating kami sa wakas ng Carcar Proper ng bandang 8:15. Sumakay ng tricycle para ihatid kami sa aming first destination: Ang Theotokos Shrine. We figured its best to start your travel with the Lord’s guidance. (Naks!) nandoon ang malaking rebulto ni Mama Mary. At dahil isa siyang sacred place, hindi pwede ang sobrang kulit at ingay diba? Kaya pigil na pigil kami sa picture namin. Kita niyo naman? So konting picture lang tapos dasal.



Sunod naming pinuntahan ay ang Carcar Museum na matatagpuan sa gilid ng Carcar Church. Pero dahil isa kaming malaking engot, hindi namin naisip na baka sarado siya dahil holiday nga diba? Sumalubong samin ang saradong museum. Tsk, tsk... Disappointing. Inechos-echos pa namin si Mamang Bantay sa pagbabakasakaling bumigay. Pero asa pa kami? Sino ba kami diba? Kaya nakuntento na lang kaming sumilip-silip sa loob, magpose sa labas ng museum at kunan ang pahamak na padlock. Hayst… It hurts, you know. :( Sayang! Akala pa naman namin ay makakaharbat na kami ng antique products. Chos!

Dahil wala naman kaming napala sa museum, tumuloy na lang kami ng Argao. Walking distance lang ang sakayan ng jeep to Argao from Carcar church. Nang papunta na kami doon, napadaan kami sa isang stall kung saan may nagtitinda ng sapatos. Kilala ang Carcar sa paggawa ng matitibay at murang sapatos. Kaya nakiusyoso kami. Baka sakaling may magustuhan. Cassie bought a pair of flats for 80.00 pesos. At kami ni Ayin? Well... matapos ang maha-habang hanapan – nagkita na rin kami ng sapatos na gusto ko! At long last! Yihee!! Sa halagang 200 pesos ay meron na kong ganito…

Dyaran! Ganda diba? I love this kasi komportable sa paa. Mahal nga lang sa City kaya di ako makabili-bili. Akin yang blue siyempre. Kay Ayin yang black.

Mga more or less ay 40 minutes lang ang biyahe from Carcar to Argao kung sasakay ka ng pampaserhong jeep. It was a nice trip dahil nagkaroon kami ng instant tour guide sa katauhan ni Manong I-love-Argao (We forgot to ask his name). Binanggit niya samin lahat ng lugar na dapat naming puntahan sa Argao maging ang pamasahe. In fairness kay Manong, truelili lahat ng sinabi niya. Lalo na sa pamasahe portion. Hihi..

So eneweiz, gora ulit sa Old Church ng Argao kung saan sobrang byonda naman talaga ng lugar! Kung ikaw ay mahilig sa mga old stuffs and building, for sure magugustuhan mo ang lugar na iyon. Kulang na lang ay magsuot ako ng Filipiana para masabing in ako. May naiimagine din ako na may mga taong naglalakad doon in black in white version dahil panahon pa ni Jose Rizal o Andres Bonifacio.


Sa gilid ng Argao Church ay ang Hall of Justice nila. Maganda din ang building, hindi nga lang namin makunan dahil may mga tao. :) Sa harap ay ang old chapel na sabi ni Manong I-love-Argao ay mas luma pa sa mismong church. Sa tabi ng old chapel ay isang luma at medyo sira ng arc. May nakalagay na 400 sa ibabaw. Hindi ko alam kung hindi masyadong inexplain ni Manong o talagang lumulutang ang utak ko nung nasa biyahe kami dahil hindi ko sure kung 400 BC ba iyon o 400 years old. Either way, luma na siyang talaga.

And here’s more at sobrang gusto ko… Konting lakad pa sa arkong iyon ay masa-sight mo ang dagat! Oh ha? Ang echos diba? Pwede kang mag emote ng todo dun pagkatapos mong magkumpisal kay Padre sa simbahan. :) Ang bongga dun lalo na sa gabi. Sarap ng may ka-HHWW. Hihi.. As if meron ano?


Picture to sawa sa mga magagandang spot doon. At dahil hindi kami nakapasok sa Carcar Museum, pinasok naming ang Argao Heritage. Para siyang katulad ng Old convent sa Siquijor. Only, mas alaga sa Argao dahil doon din nag-oopisina ang butihing mayor ng Argao.



Past one na kami nakapaglunch. Walking distance lang sa Argao Church ay makikita mo ang Alex Kafe. Nirecommend lang din iyon samin ng officemate ni Ayin. In fairlalu talaga sa kafe na iyon, mura lang ang pagkain pero talap-talap naman ng mga ulam. For 87 pesos ay may kalderata, 3 piece lumpia at one and a half plain rice na ko. Not bad huh? And the place was great. Ganda ng ambience at tahimik. I love it there. I recommend them kapag pupunta kayo ng Argao.

Next stop ay ang Argao Natures Park. It’s a government owned place kaya naman hindi na kami nagulat na mura lang ang entrance fee. And for 35 pesos, pwede ka ng makapag-canopy walk, zipline (40 meters wide and 30 feet high), and boating. 10 pesos lang din ang wall climbing nila. Oh ha? Pangmasa diba? I love the place. It’s close to nature at kahit mahina lang ang development dahil nga government owned, makikita mong malaki ang potential niyang gumanda pa lalo in coming years. Libre ang cottage nila. May hammock pa kaming nakita somewhere. And what I love most was the fresh air. Bihira ka lang kasing makakalanghap nun sa syudad. At malamig pa! Talking about province ang BER month. We stayed for a little while at the park. Kumain ng chichirya at nagmasid-masid sa place. Enjoying the moment.




Next and last stop for the day ay ang Riverstone Castle. Namangha ako sa place, really! Maliit na kastilyo talaga ang dating! Nataranta kami ng friends ko sa loob dahil hindi namin alam kung saang parte ng kastilyo kami unang magpapapicture. Haha… Ang dami kasing magandang eksena. Kompleto ang drama ng mini-kastilyo mga friendship. May rebulto ng knights sa bungad ng castle, wine cellar (though hindi kami sure kung may imbakan ng wine nga sa loob), true crocodile na nangangain ng mga aliping taksil at kaaway ng palasyo (echos lang!), kalesa at iba pa. Kung sa Old Argao church ay gusto mong mag-Filipiana, sa riverstone naman ay parang trip mong magbihis reyna o prinsesa para lang bumagay sa lugar. It was designed by a Belgian National at its a private owned place kaya naman mas mahal ang entrance fee niya kaysa sa Natures Park. Kailangan mo ring paghintayin ang tricycle sa labas kung ayaw mong mahirapang makauwi. Wala kasing dumadaang sasakyan doon.

Riverstone also caters overnight stay there. For more info regarding the room rates, you can contact them at 367-7641 or 367-7214.

Umuwi kami ng Cebu ng pagod na pagod pero super satisfied naman sa lakad. And we do hope na magawa na namin ang Part 2 ng South Exploration namin.

For the benefit of those who love to explore the Carcar and Argao, here’s the complete list of our expenses:

Cebu – Carcar: 40.00
Carcar Proper to Theotokos: 10.00
Theotokos to Carcar Church (where the Carcar Museum is located): 7.00
Carcar to Argao: 25.00
Argao Church to Nature’s Park: 6.00
Inside the Park:
Entrance Fee: 5.00
Canopy Walk: 10.00
Ziplining: 20.00
Boating: 5.00
Wall Climbing: 10.00
Natures Park to Riverstone (two way): 30 pesos (plus additional para sa effort ni Mamang Driver sa paghihintay sa inyo)
Argao to Cebu (CERES bus): 64.00
Others: Food: 87.00

TOTAL EXPENSES: 319.00

The 10 Commandments for Romance Writers

Via Associated Content from Yahoo

Published June 11, 2007

by:Leigh Michaels

Rules for Writing a Romance that Will Touch Readers' Hearts

I. Thou shalt make thy reader care about thy characters.

For a reader to get involved in a story, she has to care what happens to the characters. We don't care much about people we don't like and admire, so our characters' flaws and problems must be realistic and reasonable.

It helps a lot if the character is facing his/her problems in a straightforward way, without whining.

II. Thou shalt create main characters who have logical reasons to like and trust each other as well as to dislike and distrust each other.

In too many romances, the main characters actively hate each other right up until the final scene, when they fall into each others' arms with declarations of love. But unless the reader sees the characters growing fond of each other as the story progresses, it's difficult for her to believe in the happy ending.

III. Thou shalt keep thy main characters on stage, together, as much as possible.

When the main characters aren't physically together and interacting, it's difficult to show a developing relationship. If the main characters aren't physically close, perhaps the hero should be on the heroine's mind, and vice-versa. And a scene where they're separated should usually be followed by one where they're together.

IV. Thou shalt not weasel away from conflict.

Almost nobody likes to witness a fight in real life; when one starts, we tend to leave the room. Maybe that's why, in fiction, there's an urge to summarize the dangerous action or rush through the argument.

To do so, however, cheats the reader of the feeling that she's there, and it cheats the writer of a marvelous opportunity to showcase the characters and heighten the importance of the conflict.

V. Thou shalt make thy characters' problems emotionally involving for thy reader.

For the reader to get involved in the story, the problems involved have to be important not only to the characters but to the reader. It's hard to get a reader deeply involved in an intellectual dispute like environmental issues. Misunderstandings which could be solved with five minutes of honest conversation don't make realistic, believable conflicts. Neither do disagreements which are engineered by others. And readers find it difficult to empathize with characters who have created their own problems through foolishness or carelessness.

VI. Thou shalt write love scenes which are appropriate to thy characters and thy plot.

A sexual relationship has to grow naturally from the characters. Twenty-year-old virgins react differently from forty-year-old widows. First experiences with love are different from later ones. And love scenes should affect the characters' later behavior; they shouldn't get out of bed in the morning and forget all about the night before.

VII. Thou shalt maintain mystery for the reader.

Many romances benefit from the reader having access to the points of view of both heroine and hero, but it's tempting to tell the reader too much. It's difficult to sustain a conflict - even a very strong one - if the reader knows up front all the details of what both hero and heroine are thinking. Build suspense by leaving things for the reader to wonder about, right up to the end.

VIII. Thou shalt prefer straightforward narrative.

Flashbacks add depth and dimension to the writing, and in places they are necessary to tighten the plot structure. But multiple flashbacks, or interlocking ones, are confusing and hard to follow.

Convoluted sentences make reading difficult, too. Including too many clauses, starting sentences out with long and involved clauses, or constructing overly long and complicated sentences makes your work hard to read.

IX. Thou shalt make each character, episode, and scene do double duty.

Romance novels are short, compared to most books - so we don't have the luxury of space to bring in meandering action and long descriptions. We also don't have room for extra characters. Every secondary character, scene, and episode should accomplish more than one thing. If your heroine has two friends, can you combine them into one? While you have your hero and heroine arguing over one thing, can you also foreshadow an upcoming piece of action?

X. Thou shalt never forget thee has promised thy reader a fantasy.

"Realistic" doesn't mean "real." The reader reads to enter a magical world, where lovable women and dynamic men risk everything in order to live happily ever after. Keep the romance paramount, and reflect the special

magic of two people coming together for all time in full understanding, empathy, and love, and you'll give your reader the enchantment she's been promised.

Sinetch Atashi?

Ako si “Inday” para sa aking pamily and relatibs,
“Harrieth” sa buhay ng elementary fwends (laglagan na ‘to ng totoong birth name!)
“Harhar” o “Yet” sa aking highschool friendships
“Yi” sa layp ng college dabarkads
“H” sa kapanalig ko sa mundo ng manunulat
“Maan” sa mga readers ng PHR,
“JM” o “Jean Mae” sa mga may gusto naman ng MSV,
“One of da boys” sa paningin ng mga co-workers (dahil ako lang ang nakatagal at nakakasakay sa grupo ng mga puro lalaki.)
“Mabait” at “wholesome” sa unang tingin pagdating sa mga bagong nakakakilala (akala niyo lang yun. Don’t judge the book by its cober ika nga)
“Mayaman” at “Shala” daw sa ibang hanggang tingin lang ang kayang gawin sakin. (mayabang at feeling maganda lang talaga ako minsan)

Eto pa…

Akez ang baklang pinagpalang mailagay sa katawan ng isang babae (Mainggit kayo mga baklush!),
Atashi ang trying hard tibu noong highschool na nasusuka naman kapag iniisip pa lang na manliligaw ng babaeng mas pangit pa sakin,
Akez ang frustrated beauty queen na isang beses lang namang sumali ng beauty contest. (Noong grade one ako. First runner up ako, wag ka!),
Akez ang taong hindi gumagamit ng “s” sa pananalita ko. Dahil nagiging tunog “th” iyon,
Akez ang matangkad na babaeng hate na hate ang mahuli sa pila kapag “according to your height” ang drama,
Akez ang musikerang hindi man lang marunong gumamit kahit na pambatang gitara,
Akez ang music lover na hindi naman updated sa mga bagong kanta dahil makaluma ang trip,
Akez ang singer na ginagawang “araneta” ang banyo at “microphone” ang suklay,
Akez ang dancer na walang ibang alam na step kundi Macarena,
Akez ang inggiterang ginagaya lang si ateng wanda (http://anggandaniwanda.blogspot.com/2006/01/sino-ka-wanda.html) kaya may ganitong pakulong blog post,
Akez ang sosyalera at elitistang hindi naman marunong gumamit ng 3 inch heel sandals, deadma sa dresses at palda at keri’ng kumain kahit sa pinakamurang pagkain sa tabi ng kalye,
Akez ang fashionistang walang datung kaya kuntento na sa jeans and shirts,
Akez ang joker na puro naman corny ang jokes,
Akez ang emo’ng hindi naman trip ang get up ng mga emo pipolness,
Tahimik na otaw pero di naman halata ng lahat,
Akez ang ermitanyong naninirahan sa magulong syudad ng Cebu,
Akez ang probinsyanang hindi naman makatagal sa bukid (Kung vacation mode lang, keri ng powers ko),
Akez ang romantikong wala namang kakilig-kilig sa katawan at hindi naman naniniwala sa lab-lab eklavu na yan (ang ironic duhbah?)
Akez ang laitera at echoserang ultimo sarili ay hindi pinapalagpas (nilalait at iniechos din),
Akez ang reader na gustong gayahin ang istilo ng fave writers pero wit ko naman keri,
Akez ang KSP’ng manunulat na mahilig umeksena kahit hindi naman hinihingan. I can be whatever you want me to be (ENGLISH TEH?!?!?). Ganyan ako ka-flexible. Hindi nga lang sa katawan kundi sa personality lang. Mabait akong frend at masama akong maging kaaway.

Ako si Maan Beltran. At ito ang mga piling eksena ng aking buhay...

What Went Wrong?

, kapag daw may bago kang samting, gusto mo daw lagi gamit-gamitin. Para lang yang bagong boypren. Gusto mo lagi mo katext, kausap, kachenes, o di kaya ay kasama (doncha worry, savor the moment acheng, baka bukas makalawa, sawa na siya sayo. Haha.. Bitter Ocampo?). At since bago itong blog ko, gusto kong magpost ng magpost. Bakit ba? Blog ko ‘to. Walang pakialamanan. Kase mga beki, baka next week, tamarin na din akong magpost. Kaya pagbigyan niyo na ako, uki? Doncha wori… this too shall pass. Pak!

Pero bago ako umeksena, gusto ko lang ipaalala na hindi ito blog tungkol sa mga writing chembolar blog ha? Wala lang akong maisip na i-post kaya tungkol sa pagsusulat ang ichichika ko. Kasi naisip ko, nilaglag ko lang rin naman yung sarili ko tungkol sa mga rejected manuscript ko… might as well ilaglag ko na ng todo diba? Pareho lang din naman siyang masakit.

Kaya halika fwend, ichenes naman natin ngayon ang mga madalas na dahilan ng mga editors o readers kung bakit, isang malaking “R” ang iyong bebe (manuscript). Ito ay galing lang naman sa mga rason ng mga naging reader/editor KO ha? Base in true to life story iteklavu kaya wag magreact ng hindi tama. Sinishare ko ito para hindi niyo rin ulitin ang mga ginawa ko dati. And maybe, pwede na rin itong maging tips for those who want to become writer...

Game na? Okay, game!

1. MAIN CHARACTERS SHOULD BE LOVEABLE, INSPIRING AND INTERESTING. Kailangang ma-establish ang magandang karacter ng mga ito at ang romantic connection nila sa isa’t isa. Kapag may ginawang hindi kaiga-igaya ang isang karakter, ipaliwanag ng maayos kung bakit.

2. CONFLICT. Establish a conflict. Dapat may malalim na conflict ang isang nobela. Ano ba iyong conflict? Eto yung maaaring maging rason kung bakit hindi pwedeng magkatuluyan ang dalawang bida. Na sa bandang huli ay mareresolba din.

Ano ba ang ibig sabihin ng dapat “malalim” ang conflict? Aktwaly, hindi ko din alam talaga. Haha… Sample na lang tayo, uki? Base pa din siyempre sa mga nareject kong MS. (*crowd* Sample, sample, sample!) Huwag kang trying hard na gumawa ng conflict. Iyong tipong pwede naman pala siyang pag-usapan at ayusin agad tapos ay pinili mong maging epal at gawing sobrang hilig sa “pride” chicken ang bida mo kaya natagalan ang reconciliation nila.

3. GASGAS NA PLOT. Iyong tipong isang libong beses na siyang nagamit sa ibang libro at daang beses mo ng nakita sa TV at pelikula. Sabi nga sakin ni ate art. BE ORIGINAL. Pero obviously nakalimutan ko pa rin siyang sundin kaya ayun...

4. MANIPULADO ANG STORYA. Hindi ko din sure anong ibig sabihin nito. Pero base sa experience ko, kahit pa sabihing fiction lamang ang isang romance novel, dapat kailangan mo pa rin iyong ibase sa mga facts. Huwag kang imbento. Gawin mo siyang makatotohanan.

Kala niyo kung mahaba, ano? Kala niyo lang yun. Echosera lang talaga ako.

Iyon pa lang naman so far ang naranasan ko. May ibang nagsabi na sinabihan sila ng “kulang sa romance ang ms nila.” Infairlalu, hindi naman sa pagmamayabang, nagpapasalamat ako na hindi ko pa iyon nararanasan. Although, wala akong maramdamang kilig sa mga libro ko kapag binabasa ko na siya. Kaya nagugulat na lang ako kapag may nagsasabing kakakilig daw ang ganito at ganyan sa book ko. Akalain mo yun? Nakatsamba ako? Haha… I know, I know… Dati pa man, bato na talaga ako. Kaya hanggang ngayon, hindi ko alam kung bakit napunta ako sa genre ng “romance.”

Tingin niyo, bakit kaya?

My First

Alala mo pa ba yung perstaym mo?
Ako alalang-alala ko pa. Masakit diba?
Ewan ko lang sa iba, pero kasi sakin masakit eh.
Yung kaba sa dibdib, yung hindi ka mapakali at hindi ka matahimik sa bawat araw na dumaraan. Kasi naiisip mo… pano na lang kung nagkamali ka? Kung pumalya ka?

Hanggang sa dumating na yung araw na pinakahihintay mo. Nanginginig pa ang kamay mo habang hinihintay na lumabas ang resulta. At PAK! Malalaman mong REJECT pala ang unang manuscript na sinubmit mo. Kalorkey sa sakit diba?

Oh… oh… ano ba kasing iniisip niyo? Tsk, tsk… kayo talaga.

Ang pers na pag-uusapan natin ngayon ay hindi ang first rejected manuscript ko kundi para ichika sa inyo kung anong ginawa ko right after I got my first rejected manuscript. Alam niyo kung ano? Nagsulat pa ulit ako ng nagsulat. Ang nangyari? Nareject pa rin iyon ng nareject. Hahaha… Nakaapat na reject ako actually. Ang tigas ng mukha ko no?

Kung tatanungin niyo ko kung di ba ko napanghinaan ng loob, aba’y maraming beses na. Nakakababa ng self esteem sobra. Kamuntik ko ng sundan ang yapak ni Mara sa sobrang awa sa sarili ko. At matagal bago ako muling sumulat. Pero kasi, hindi naman ako pinanganak na Richie rich, kaya kailangang patigasan ko ulit ang mukha ko. Alangan namang padala na lang ako sa self-pity ek-ek na yan? Matutulungan niya ba kong bayaran ang mga babayarin ko that time? Hindi. Genie ba siya para kahit hindi na ko magsulat ay tutuparin niya ang wish kong makita ang pangalan ko sa kahit isa man lang novel na nakikita ko sa bookstore? Hindi.

Sabi ng iba, hindi mo makukuha ang isang bagay kung di mo paghihirapan. Papano ka magiging successful kung inuunahan ka lagi ng takot at awa sa sarili mo? Papano mo makikita ang pangalan mo sa isa sa mga libro na gusto mo kung susuko ka na?

Kaya nagdesisyon akong kulitin ulit si “Tadhana.” Gusto kong maging writer, despwes kailangan ko ulit magsulat. Pero kung noon ay feeling magaling ako at mayabang na basta na lang nagsasubmit dahil may paniniwala ako noon na calling ko ang pagsusulat (Chos! Para lang magmamadre), ngayon ay nawala na iyon sa dibdib ko. Napalitan ng dobleng takot. Ayokong makatanggap ulit ng rejection. And so I asked for ate art’s (ARIELLE in writing industry) help. Nagmalimos ako ng tips kung papano sumulat ng desenteng romance story. Hindi siya nagdamot. Kaya hindi ko rin ipagdadamot ang tips na binigay niya sakin noon. Madami din kasi ang humihingi eh. Sobrang dami – mga 5 – 7 ata. (toinks. 0.o)

This is soooo 2007 (April 2007 to be exact) pero sana ay makatulong pa din ito sa lahat ng mga gusto ding maging writer na tulad ko. Hindi ko nasunod lahat ng sinabi niya pero those tips help me a lot. Kaya here it is…. Galing ito mismo sa kanya. Yung mga nakabold lang ang binago ko para maging applicable for both publisher. :)

WRITING ROMANCE

Length : (FOR PHR) 22000 – 24000 words; (FOR MSV) 21000 – 22000 words
Space : Double
Margins : 1 inch on left and right
Font : (FOR PHR) Verdana, Courier New, Font Size 11 or Times New Roman Font Size 12(FOR MSV) Courier New, Font Size 11 or Times New Roman Font Size 12
Paper : Short Bond Paper
Where to submit: (FOR PHR) ed2rialstaff@yahoo.com; (FOR MSV) manuscripts@bookwarepublishing.com
Evaluation Period: 3 – 4 weeks (for both publisher)

Notes:
1.Precious Romance holds writing workshops/seminars every Summer. Lahat ng nakakapasa dito ay nagiging instant writer ng Precious.
2. Be sure na merong happy ending ang novel mo
3. Be very original.
4. Be sure to write your name, address and contact number on the first page as well as the title of the novel.
5.Include a short summary of the plot of your novel on the 2nd page. Katulad ng nakikita mo sa likuran ng mga books. This is needed para magkaroon ng idea ang mga editors sa klase ng kuwento mo.
6. Maganda din na lagyan mo ng page numbers. And on every page ay andon ang title ng novel mo at ang name mo.

HOW TO WRITE ROMANCE NOVELS

PLOT
Two most important things to remember
1. It must be original as much as possible.
2. It must not be a copycat of published novels or shown movies in cinema or tv.

Steps in defining and solidifying the plot.
1. Outline the chapters to be written in the novel
2. Outline the scenes that will happen in each chapter
3. Outline the character’s personality

CHARACTERS
1.Should appear like real persons
2. Base them on real live persons if possible
4. They should feel, act and look like real persons
5. Vital to the story

The hero
1. Should have a very attractive personality (not need be handsome)
2. Must have principles and convictions in life
3. Any bad or evil things he does must be explained properly
4. His actions and feelings must be understood

EDITED (30Nov10):
Bet niyo bang malaman ang kadalasang rason kung bakit nare-reject ang isang manuscript? Gora na kayo dito! :) What Went Wrong?